Browsing by Author "Sel, Tevhide"

Now showing 1 - 9 of 9
  • No Thumbnail Available
    Item
    Determination of zeranol residues and the serum testosterone oestrogene and progesterone levels in lambs around Ankara region
    (2007) Borazan Ö., Güzin; Karagül, Hilal; Çelik, Sefa; Ünal, Nil; Pekcan, Mert; Sel, Tevhide
    Zeranol is a synthetic derivative of Zearalenone which has been used as an anabolic substance in sheep and cattle to increase growth of zeranol in food producing animals. The usage of zeranol is prohibited in most countries of the European Union and in Turkey. In the illegal use of zeranol it is difficult to determine its presence because the amount of zeranol given and period is not known. As well as this, the age and breed of the animal plus individual variations affect the period of removal of zeranol from the body. Because of this rapid, sensitive and accurate techniques are needed and Radioimmunoassay (RIA) has been proposed as an reference method for anabolic agent residues.Faeces, serum and tissue samples of lambs from Ankara and the surrounding countryside were collected and the analyses of zeranol, oestrogen, progesteron and testosteron were carried out using Radioimmunoassay. A total of 153 faeces samples of lambs collected from Ankara and the surrounding countryside were analysed for the presence of zeranol positive samples for lamb faeces were 22%. Zearalenone’un sentetik bir derivesi olan Zeranol, koyun ve sığırlarda besi performansını artırmak amacıyla anabolik madde olarak kullanılmıştır. Avrupa Birliği ülkelerinde ve Türkiye’de tüketiciye ulaşabilecek kalıntıları nedeniyle hayvanlarda kullanımı yasaklanmıştır. Yasal olmayan kullanımlarında, verilen miktar ve süre bilinmediğinden tesbiti güçtür. Bunun yanında hayvanın yası, cinsi ve bireysel farklılıklar da zeranol’ün vücuttan uzaklaşmasında etkilidir. Bu nedenle hızlı, duyarlı teknikler kullanılmalıdır ve Radioimmunoassay, referans metot olarak önerilmektedir. Ankara çevresinde çiftlik ve mezbahalardan toplanan dışkı ve doku örnelerinde zeranol analizleri ile serum örneklerinde testosteron, progesteron ve östrojen hormon analizleri Radioimmunoassay ile yapılmıştır. Toplam 153 kuzu dışkı örneği zeranol yönünden analiz edildi. Kuzularda % 22 zeranol pozitif bulundu.
  • No Thumbnail Available
    Item
    HepG2 hücrelerinde selenyum ve vitamin C'nin apoptozis üzerine etkileri
    (Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2012) Alpaslan Balkan, Burcu Menekşe; Sel, Tevhide
    Kanser araştırmalarında yapılan çalışmalar apoptozisin kanser gelişiminde ve tedaviye cevapta önemli rol oynadığını ortaya koymaktadır. Uygulanan tedavi yönteminin apoptozisi başlatma mekanizması uyarana göre farklılık göstermektedir. Ancak bu mekanizmalar tam olarak aydınlatılmamıştır. Güçlü bir antioksidan olan Vit C ve antioksidan sistemde önemli bir yer tutan Se'un HepG2 hücrelerinde apoptozis üzerine etkilerinin incelenmesinin amaçlandığı bu çalışmada, hücre canlılık testi, sitokrom c, kaspaz 1, kaspaz 3 ve kaspaz 9 enzim aktivite analizleri yapılmıştır. Hücre canlılığında kontrol grubu hücrelerine göre azalmanın olduğu 31,3 mM Vit C, 234 µM L-Selenometiyonin, 100 µM SeO2 ve 1 µM Na2SeO3 yoğunluğu sitokrom c ve kaspaz enzim aktivite analizleri için uygulanacak doz olarak belirlenmiştir. Bunun yanında kontrol hücrelerine göre hücre çoğalmasında belirgin artışın gözlendiği 0,313 mM ve 3,13 mM Vit C yoğunlukları da sitokrom c, kaspaz 1, 3 ve 9 enzim analizler için uygulanacak dozlara dahil edilmiştir. HepG2 hücrelerinin 24 saat inkübasyonu sonucunda 31,3 mM Vitamin C, 234 µM L-selenomethionin, 100 µM SeO2 ve 1 µM Na2SeO3 dozlarında hücre canlılığında belirgin bir azalma görülmüştür (sırasıyla, %16, %12, %32 ve %26). Farklı dozlarda Vitamin C ve farklı formlarda Se uygulanan HepG2 hücrelerinde Kaspaz 1, 3 ve 9 enzim aktivitelerinde istatistik olarak önemli bir artış gözlenmemiştir. Ancak 0,313 mM and 31,3 mM Vit C (%53 ve %57) and 100 µM SeO2 (%63) uygulanan HepG2 hücrelerinde kaspaz 3 enzim aktivitesinde istatistik olarak önemli azalma meydana gelmiştir. Hücrelerde mitokondri iç ve dış zarları arasında lokalize olan sitokrom c, apoptotik uyarı ile sitoplazmaya salınmaktadır. 0,313 mM, 3,13 mM, 31,3 mM konsantrasyonlardaVitamin C, 234 µM L-selenomethionin, 100 µM SeO2 and 1 µM Na2SeO uygulanan HepG2 hücrelerinin sitoplazmik ve mitokondriyal sitokrom c düzeylerinde istatistik anlamda bir değişim gözlemlenmemiştir. Sonuç olarak, farklı dozlarda vitamin c ve farklı formlarda Selenyum uygulanan HepG2 hücrelerinde şekillenen hücre ölümü kaspaz bağımsız olarak şekillenmektedir. Meydana gelen hücre ölümünün mitokondriden bazı apoptotik proteinlerin sitoplazmaya salınımı ile şekillenen diğer hücre ölümleri ile ilişkilendirilmiştir. AbstractStudies in cancer research show that apoptosis plays a major role in both tumor formation and treatment response. The mechanisms for triggering apoptosis upon therapy may differ for individual stimuli and are only partially understood. In this study proliferation assay, cytochrome c, caspases 1, 3, and 9 enzyme activity analyses were performed to investigate the effects of Vitamin C and Selenium on apoptosis in HepG2 cells. Cell proliferation assay was evaluated by spectrophotometric measurement of formazan dye produced by viable cells. Caspases 1, 3, and 9 calorimetric assays were performed adding labeled substrate and cytochrome c determined by Western blotting. According to the results of cell proliferation assay, 31,3 mM Vitamin C, 234 µM L-selenomethionine, 100 µM SeO2 and 1 µM Na2SeO3 concentration which reduced the cell viability significantly. 3,13 mM and 0,313 mM Vitamin C concentrations which show significant increase of cell viability were determined as applied dose for measuring the caspases 1, 3 and 9 enzyme activity and cytochrome c analyses. There were significant loses of HepG2 cells viability, measured by Quick cell proliferation assay, 24 h after treatment with 31,3 mM Vitamin C, 234 µM L-selenomethionine, 100 µM SeO2 and 1 µM Na2SeO3 (16%, 12%, 32% and 26% respectively). There were no significant increase in caspases 1, 3 and 9 activity in vitamin c and Se treated HepG2 cells. However the caspases 3 activity decreased in HepG2 cells treated with 0,313mM and 31,3 mM Vit C (53% and 57% ) and 100 µM SeO2 (63%) significantly. Cytochrome c located between inner and outer membrane of mitocondria and releases from mitochondria to cytosol with apoptotic stimuli. No statistic changes was observed in cytoplasmic and mitochondrial cytocrome c levels in HepG2 cells treated with 0,313 mM, 3,13 mM, 31,3 mM Vitamin C, 234 µM L-selenomethionine, 100 µM SeO2 and 1 µM Na2SeO3 for 24 h. In conclusion, our results suggest that vitamin C and Selenium can induce caspases- independented cell death in HepG2 cells. It may be releated to release of some apopitotic protein from mitochondria to cytosol. The aim of the study is to investigate the effects of different doses of Vit C and Selenium on apoptosis in HepG2 cells.
  • No Thumbnail Available
    Item
    HepG2 hücrelerinde selenyum ve vitamin C'nin apoptozis üzerine etkileri
    (Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2012) Alparslan Balkan, Burcu Menekşe; Sel, Tevhide
    Kanser araştırmalarında yapılan çalışmalar apoptozisin kanser gelişiminde ve tedaviye cevaptaönemli rol oynadığını ortaya koymaktadır. Uygulanan tedavi yönteminin apoptozisi başlatmamekanizması uyarana göre farklılık göstermektedir. Ancak bu mekanizmalar tam olarakaydınlatılmamıştır.Güçlü bir antioksidan olan Vit C ve antioksidan sistemde önemli bir yer tutan Se’unHepG2 hücrelerinde apoptozis üzerine etkilerinin incelenmesinin amaçlandığı bu çalışmada,hücre canlılık testi, sitokrom c, kaspaz 1, kaspaz 3 ve kaspaz 9 enzim aktivite analizleriyapılmıştır. Hücre Çoğalama Testinde canlı hücreler tarafından oluşturulan formazanspektrofotometrik olarak ölçülmesiyle değerlendirildi. Kaspaz 1, 3 ve 9 analizleti işaretlenmişsubstrat ile kolorimetrik olarak ölçülmüş, sitokrom c düzeyleri Western Blot analizi ilebelirlenmiştir.Hücre canlılığında kontrol grubu hücrelerine göre azalmanın olduğu 31,3 mM Vit C,234 μM L-selenometiyonin, 100 μM SeO2 ve 1 μM Na2SeO3 yoğunluğu sitokrom c ve kaspazenzim aktivite analizleri için uygulanacak doz olarak belirlenmiştir. Bunun yanında kontrolhücrelerine göre hücre çoğalmasında belirgin artışın gözlendiği 0,313 mM ve 3,13 mM Vit Cyoğunlukları da sitokrom c, kaspaz 1, 3 ve 9 enzim analizler için uygulanacak dozlara dahiledilmiştir.HepG2 hücrelerinin 24 saat inkübasyonu sonucunda 31,3 mM Vitamin C, 234 μM Lselenomethionin,100 μM SeO2 ve 1 μM Na2SeO3 dozlarında hücre canlılığında belirgin birazalma görülmüştür (sırasıyla, %16, %12, %32 ve %26).Farklı dozlarda Vitamin C ve farklı formlarda Se uygulanan HepG2 hücrelerinde Kaspaz1, 3 ve 9 enzim aktivitelerinde istatistik olarak önemli bir artış gözlenmemiştir. Ancak 0,313mM and 31,3 mM Vit C (%53 ve %57) and 100 μM SeO2 (%63) uygulanan HepG2hücrelerinde kaspaz 3 enzim aktivitesinde istatistik olarak önemli azalma meydana gelmiştir.Hücrelerde mitokondri iç ve dış zarları arasında lokalize olan sitokrom c, apoptotik uyarıile sitoplazmaya salınmaktadır. 0,313 mM, 3,13 mM, 31,3 mM konsantrasyonlardaVitamin C,234 μM L-selenometiyonin, 100 μM SeO2 and 1 μM Na2SeO3 uygulanan HepG2 hücrelerininsitoplazmik ve mitokondriyal sitokrom c düzeylerinde istatistik anlamda bir değişimgözlemlenmemiştir.Sonuç olarak, farklı dozlarda Vitamin C ve farklı formlarda Selenyum uygulananHepG2 hücrelerinde şekillenen hücre ölümü kaspaz bağımsız olarak şekillenmektedir.Meydana gelen hücre ölümünün mitokondriden bazı apoptotik proteinlerin sitoplazmayasalınımı ile şekillenen diğer hücre ölümleri ile ilişkilendirilmiştir.Abstract Studies in cancer research show that apoptosis plays a major role in both tumor formation andtreatment response. The mechanisms for triggering apoptosis upon therapy may differ forindividual stimuli and are only partially understood.In this study proliferation assay, cytochrome c, caspases 1, 3, and 9 enzyme activityanalyses were performed to investigate the effects of Vitamin C and Selenium on apoptosis inHepG2 cells. Cell proliferation assay was evaluated by spectrophotometric measurement offormazan dye produced by viable cells. Caspases 1, 3, and 9 calorimetric assays wereperformed adding labeled substrate and cytochrome c determined by Western blotting.According to the results of cell proliferation assay, 31,3 mM Vitamin C, 234 μM Lselenomethionine,100 μM SeO2 and 1 μM Na2SeO3 concentration which reduced the cellviability significantly. 3,13 mM and 0,313 mM Vitamin C concentrations which showsignificant increase of cell viability were determined as applied dose for measuring thecaspases 1, 3 and 9 enzyme activity and cytochrome c analyses.There were significant loses of HepG2 cells viability, measured by Quick cellproliferation assay, 24 h after treatment with 31,3 mM Vitamin C, 234 μM Lselenomethionine,100 μM SeO2 and 1 μM Na2SeO3 (16%, 12%, 32% and 26% respectively).There were no significant increase in caspases 1, 3 and 9 activity in Vitamin C and Setreated HepG2 cells. However the caspases 3 activity decreased in HepG2 cells treated with0,313mM and 31,3 mM Vit C (53% and 57% ) and 100 μM SeO2 (63%) significantly.Cytochrome c located between inner and outer membrane of mitocondria and releasesfrom mitochondria to cytosol with apoptotic stimuli. No statistic changes was observed incytoplasmic and mitochondrial cytocrome c levels in HepG2 cells treated with 0,313 mM,3,13 mM, 31,3 mM Vitamin C, 234 μM L-selenomethionine, 100 μM SeO2 and 1 μMNa2SeO3 for 24 h.In conclusion, our results suggest that Vitamin C and Selenium can induce caspasesindependentedcell death in HepG2 cells. It may be releated to release of some apopitoticprotein from mitochondria to cytosol.
  • No Thumbnail Available
    Item
    Oksaliplatin ve 5-florourasilin CACO-2 kanser hücrelerinde toksisite ve antitümör aktivitelerine rutin flavonoidinin etkileri
    (Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2015) Nasırı, Farnoud; Sel, Tevhide; Veteriner
    Rutin is a strong antioxidant molecule and it has advantageous over other flavonoids since it is a nontoxic and nonoxidizable molecule. The concept of dual therapy of anti-cancer drugs with natural compounds has become a very promising approach in new strategy to treatment. The aim of this study was to evaluate the antiproliferative, apoptotic and anti-inflammatory effects of rutin flavonoids and its efficacy in enhancing the anticancer effects of 5-FU (5-fluorouracil) and oxaliplatin against colon cancer cells. Caco-2 human colon adenocarcinoma cells were used. Caco-2 human colon cancer cells were treated with rutin and/or anticancer drugs (5-FU and oxaliplatin). Cell viability, apoptosis and inflammation parameters were examined. The antiproliferative effects of rutin in Caco-2 cells were detected by MTT assay. Apoptotic and inflammation markers were determined using specific enzyme-linked immunosorbent assay kits. Caspase-8 and caspase-9 were analyzed by colorimetric activity assay kit. DNA fragmentation was analyzed by agarose gel electrophoresis. The exposure of Caco-2 human colon cancer cells to rutin, 5-FU and oxaliplatin resulted growth inhibition in a dose- and time-dependent manner. Cell viability assay shows that rutin inhibiting growth of Caco-2 cells at high concentrations (over 1000 µM). Combination with rutin markedly enhanced 5-FU and oxaliplatin growth inhibiting effects on Caco-2 cells. Results suggested that rutin had significant anticancer abilities; such rutin were capable of causing multifold decreases in the half maximal inhibitory concentration IC50 value of 5-FU and oxaliplatin. This flavonoid increased the levels of proteins associated with apoptotic cell death (cleaved caspase 3 and cleaved PARP) alone and combination. The activities of caspase 8 and caspase 9 were stimulated by the combination treatment of rutin and oxaliplatin then alone. Rutin suppresses inflammation by inhibiting NfKB and COX-2 activities. DNA fragmentation was observed only on combination treatment. Combined treatment with rutin and anticancer drugs (5-FU and/or oxaliplatin) is more effective than the individual treatments of drugs at inhibiting growth of Caco-2 cells. The use of lower 5-FU and oxaliplatin doses, with similar effects, could be also useful to reduce possible adverse effects of these drugs.
  • No Thumbnail Available
    Item
    Prostat kanser hücrelerinde trail ve rutinin hücre canlılığına etkileri
    (Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2017) Gök, Ayşenur; Sel, Tevhide; Other
    Rutin bir glikozid flavonoiddir , antioksidan ve antiinflamatuvar özellikleriyle bilinmektedir. Apoptozla ilişkili tümör nekroz faktör indükleyici ligand (TRAIL) tümör hücrelerinde apoptozu uyarır ve normal hücreler üzerinde önemli bir toksik etkisi yoktur. TRAIL umut vadeden antikanserojen bir ajan olmasına rağmen TRAIL direnci, etkin bir kanser tedavisi için büyük bir engel oluşturmaktadır. Bu çalışma, prostat kanser hücrelerinde rutin ve TRAIL'in kombine kullanımının yararını incelemek için yapılmıştır. Deneylerde , PC-3 ve DU-145 prostat kanser hücrelerine rutin (1-1000uM) ve/veya TRAIL (20ng/ml) uygulanmış, hücre canlılığı ve göçü incelenmiştir. Hücre canlılığı trypan blue sayımı ve MTT hücre canlılık testi ile belirlenmiştir. Hücre göçü wound healing testiyle belirlenmiştir. Ayrıca besi yerinin laktat dehidrogenaz (LDH) seviyeleri hücre canlılığının biyokimyasal markerları olarak belirlenmiştir. Prostat kanser hücrelerine 24 ve 48 saatlik inkübasyonda rutin uygulanmış ve 24 saatlik inkübasyon için PC-3 ve DU-145 prostat kanser hücrelerinin IC50 dozu 750 µM konsantrasyon üzerinde görülmüştür. Rutin+TRAIL ile yapılan uygulamada PC-3 hücreleri DU-145 hücrelerinden daha duyarlıdır. Rutin ve rutin+TRAIL doza bağlı şekilde prostat kanser hücrelerinin büyümesini inhibe etmiştir. TRAIL' le yapılan uygulamada PC-3 ve DU-145 prostat kanser hücrelerinin büyümesinde inhibe edici etki yoktur. Rutin ve TRAIL kombinasyonu PC-3 ve DU-145 prostat kanser hücreleri üzerinde sinerjistik antitumor etkiyi ortaya çıkarmıştır. Kontrol ve TRAIL gruplarına göre LDH aktivitelerinin rutin ve rutin+TRAIL uygulama gruplarında önemli bir artışı vardır. Mevcut veri, rutinin prostat kanser hücrelerinde TRAIL'in etkisini etkili biçimde artırdığını göstermektedir. Rutin ve rutin+TRAIL'in kombine kullanımı prostat kanser hücrelerinin büyümesinin inhibe edilmesinde TRAIL'ın tek başına uygulanmasından daha etkili olmuştur. Fakat, bulgularımızı desteklemek için moleküler düzeyde ek çalışmalar gerekmektedir. Anahtar Kelimeler: Antitümör aktivite, DU-145 ve PC-3 hücre hattı, Prostat kanser, Rutin, TRAIL.
  • No Thumbnail Available
    Item
    Steptozotosin ile deneysel olarak diabet oluşturulan ratlarda koenzim Q10'un bazı kan parametrelerine etkileri
    (Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2007) Candan, Özge; Sel, Tevhide
    Diabet bir metabolizma hastalıgıdır. Diabetlilerde pankreas çok az insülin üretir veya hiç üretmez ya da üretilen insüline hücreden yanıt gelmez. Kanda glukoz artar. Koenzim Q10 oksidatif fosforilasyonda elektron tasıyıcı görevi olan vitamin benzeri bir maddedir. Koenzim Q10'un redükte formu, hidrokinon ( ubiqinol denir) potansiyel lipofilik bir antioksidandır. Diabette olusan oksidatif strese karsı koenzim Q10'un antioksidan etkisinin izlendigi bu çalısmada serum lipid profili ve plazma MDA düzeylerindeki degisime bakılması amaçlanmıstır. Diabette etkilenen organlardan biri olan böbregin fonksiyonlarının degerlendirilmesi amacıyla serum üre ve kreatinin degerleri incelenmistir. Kan seker düzeyindeki degisimlerle diyabet tanısı ortaya konularak, serum insulin miktarlarına da bakılmıstır. Bu çalısmada 31 rat kullanılmıstır ve ratlar 4 gruba ayrılmıstır. Kontrol grubu, 7 ratdan olusmustur ve 3 haftalık deneme boyunca standart yemle beslenmistir. Q10 grubu da yine 7 ratdan olusmustur ve deneme boyunca standart yemle beslemenin yanında 10mg/ml sıvı yag konsantrasyonundaki CoQ10 her gün sonda ile dogrudan midelerine verilmistir. Diabet grubundaki hayvanlara diabet olusturmak için streptozotosin 65mg/kg canlı agırlık hesabı tek doz enjeksiyonu intraperitonal verilmistir. Diabet + Q10 grubunda, CoQ10 ile birlikte hayvanlara diabet olusturmak için streptozotosin 65mg/kg canlı agırlık hesabı tek doz enjeksiyonu ile intraperitonal verilmistir. Çalısmada tüm gruplarda kanda glukoz, insülin, kolesterol, trigliserit, HDL-C,LDL-C, üre, kreatinin ve malondialdehit seviyelerine bakılmıstır. Ratların lipid profilinde ise, kolestrol, trigiliserid, HDL-C ve LDL-C düzeylerine bakılmıstır. Kontrol grubu kolestrol, trigiliserid, HDL-C ve LDL-C düzeyleri sırasıyla 43 ± 2.2; 40 ± 7.2; 36 ± 2.4 ve 20 ± 2.2 mg/dl olarak bulunmustur. Q10 grubunun sırasıyla 48 ± 2.6; 39 ± 9.5; 31 ± 1.1 ve 16 ± 2.9 mg/dl; Q10+diabet grubunun 55 ± 4.5; 54 ± 29.5; 29 ± 2.1 ve 16 ± 1.2 mg/dl; diabetli grubun ise 49 ± 4.1; 26 ± 5.1; 24 ± 1.9 ve 16 ± 3.8 mg/dl olarak bulunmustur. Serum HDL-C düzeyleri diabetli diger gruplara göre daha düsük bulunmustur (p< 0.05). Kontrol, Q10, Q10+diabet ve diabetli ratlara ait plazma MDA sonuçları sırasıyla 8.8 ± 0.5 nmol/ml; 8.4 ± 0.5 nmol/ml; 7.9 ± 1.1 nmol/ml ve 8.0 ± 0.9 nmol/ml olarak ölçülmüstür. MDA düzeyleri arasında bir farklılık bulunmamıstır. Açlık kan sekerleri çalısma sonunda (21.gün) Kontrol 97 ± 2.2, Q10 101 ± 2.9, Q10+Diabet grubu 492 ± 20.5, diabet grubunda ise 538 ± 12.7 mg/dl olarak bulunmustur ve istatistik önem tasımaktadır. (p<0.001). Sonuç olarak, streptozotosin uygulamasından sonra diabet olusan ratlarda deneme boyunca polifaji, polidipsi, poliüri ve stabil hiperglisemi gözlenmistir. Analiz edilen parametrelerden serum üre düzeyleri diabet ve Q10+diabet gruplarında canlı agırlık kayıplarıyla uyumlu olarak artıs gözlenmistir. Q10 verilen grupta diabetli gruba göre canlık agırlıktaki düsme ve HDL kolesteroldeki düsme daha azdır. Q10'un diabette serum insülin ve glukoz düzeyleri üzerine bir etkisi yoktur.AbstractDiabetes is a disorder of metabolism. In people with diabetes, however, the pancreas either produces little or no insulin, or the cells do not respond appropriately to the insulin that is produced. Glucose builds up in the blood, overflows into the urine, and passes out of the body in the urine. Thus, the body loses its main source of fuel even though the blood contains large amounts of glucose. Coenzyme Q (CoQ) is a vitamin-like substances with an essential function as an electroncarrier in oxidative phosphorylation process. CoQ10 in its reduced form as the hydroquinone (called ubiquinol) is a potent lipophilic antioxidant. The aim of the study was to test the hypothesis that Q10 can lower blood glucose concentrations and/or diminish insulin requirements in patients with Type 1 DM and in addition to investigate whether Q10 has any impact on lipid profile, and/or the wellbeing of the diabetic patients. Kidney is one of the organs effected from diabetes oto determine the function of the kidneys, serum urea and creatinine levels were investigated. Rats divided into 4 groups, control group consists 7 rats. All rats were fed with standart rodent feed throughout the study. Q10 group consists of 7 rats. Besides standart feed this group were fed with Q10 in the concentration of 10 ng/ml oil through gavage. In diabetes group 65 mg/kg STZ administered by intraperitoneal injection. In diabetes+Q10 group, besides daily Q10 a single dose of 65 mg/kg STZ administrate intraperitoneally. In all groups levels of glucose, insulune, cholesterol, triglyceride, HDL-C, LDL-C, urea, creatinine and MDA were analysed. Lipid profile of rats, cholestrol, trigilyseride, HDL-C and LDL-C levels were analysed. Control group is cholestrol, trygilyserid, HDL-C and LDL-C levels were 43 ± 2.2; 40 ± 7.2; 36 ± 2.4 and 20 ± 2.2 mg/dl. Q10 group?s were 48 ± 2.6; 39 ± 9.5; 31 ± 1.1 and 16 ± 2.9 mg/dl; Q10+diabetes group?s were 55 ± 4.5; 54 ± 29.5; 29 ± 2.1 and 16 ± 1.2 mg/dl; diabetes group?s were 49 ± 4.1; 26 ± 5.1; 24 ± 1.9 and 16 ± 3.8 mg/dl. The diabetic groups HDL-C levels were lower than other groups. The MDA levels of Control, Q10, Q10+diabetes and diabetes group were 8.8 ± 0.5 nmol/ml; 8.4 ± 0.5 nmol/ml; 7.9 ± 1.1 nmol/ml and 8.0 ± 0.9 nmol/ml. There is no differences between groups of MDA levels. The end of the study (21.day) blood glucose levels were control group 97 ± 2.2, Q10 group 101 ± 2.9, Q10+Diabetes gruop 492 ± 20.5, diabetes group 538 ± 12.7 (p<0.001). As conclusion, after administration of STZ in diabetic rats throught the study the clinical signs of poliphagia, polydypsia, polyuria and stable hyperglycemia were observed. In diabet and diabet+Q10 groups the parameters of urea levels elevated in correlation with loss of body weights. In Q10 groups loss of body weigths and increases of HDL cholestrol is less than other groups. And there is no effect of serum insuline and glukoz concentration of diabetes.
  • No Thumbnail Available
    Item
    Sıçanlarda safra kolesterol sekresyonunu kontrol eden ABCG5 ve ABCG8 genlerinin diosgenin ve taurodehidrokolik asit ile uyarılması
    (Saglık Bilimleri Enstitüsü, 2006) Hişmioğulları, Adnan Adil; Sel, Tevhide
    Bu çalısmanın amacı; hepatosit kanalikuler membranında safra kolesterol sekresyonunu sagladıkları gösterilen ABCG5 ve ABCG8 genlerini diosgenin ve TDHC ile uyararak, bu genlere ait mRNA düzeylerindeki degisimleri ortaya koymaktır. Diosgenin ve TDHC’in safra ve kolesterol metabolizmaları üzerindeki etkilerini anlamak için total kolesterol, HDL-kolesterol, trigliserid, total bilirubin, ALP ve GGT miktarları serum, karaciger ve safrada ölçüldü. Bir bitki sterolü olan diosgenin, safra kolesterolünde artışa neden olurken, hidrofilik bir safra asit analogu olan TDHC ise, safradaki lipid ve lizozomal materyallerde artısa neden olur. Kontrol, diosgenin, TDHC ve diosgenin ile TDHC’nin birlikte verildigi grup olmak üzere toplam 4 grup olusturuldu. Genlere ait mRNA düzeyleri Real-Time PCR ile biyokimyasal teshis parametreleri ise, ticari kitler ile otoanalizörde yapıldı. Diosgenin verilen sıçanlarda; karaciger ABCG5 geni (p_0,01), serum kolesterol (p_0,003), trigliserid (p_0,010), HDL-kolesterol (p_0,003) ve GGT (p_0,003) düzeyleri ile safra kolesterol (p_0,003), karaciger homojenizatında trigliserid (p_0,011) ve GGT (p_0,001) düzeylerine ait ortalamalar, kontrol sıçanlarıyla karşılaştırıldıklarında istatistiksel olarak yüksek bulunmustur. Yine aynı sıçanlara ait serum trigliserid (p_0,008) ve HDL-kolesterol (p_0,008) düzeylerinin ortalamaları, diosgenin ile TDHC’nin birlikte verildigi sıçanlarla karsılastırıldıgında, istatistiksel olarak yüksek iken safra total bilirubin (p_0,032) düzeylerinin ortalaması ise, istatistiksel olarak düşük bulunmustur.TDHC verilen sıçanlarda; karaciger ABCG5 geni (p_0,01), serum ALP (p_0,001) ve GGT (p_0,038) düzeylerinin ortalamaları, kontrol sıçanlarıyla karsılastırıldıklarında istatistiksel olarak yüksek bulunmustur. Buna karsılık aynı sıçanlarda, karaciger ABCG8 geni (p_0,015) ve serum trigliserid (p_0,014) düzeylerinin ortalamaları, yine kontrol sıçanlarla karsılastırıldıgında istatistiksel olarak düşük bulunmustur. Serum HDL-kolesterol (p_0,004) ve ALP (p_0,009), safra ALP (p_0,008) ve karaciger homojenizatlarındaki ALP (p_0,026) düzeylerinin ortalamaları ise diosgenin ile TDHC’nin birlikte verildigi sıçanlarla karsılastırıldıklarında istatistiksel olarak yüksek bulunmustur. Buna karsılık aynı sıçanlarda serum kolesterol (p_0,009), total bilirubin (p_0,003), trigliserid (p_0,030) ile safra kolesterol (p_0,008) ve karaciğer homojenizatlarındaki GGT (p_0,001) düzeylerinin ortalamaları, diosgenin ile TDHC’nin birlikte verildigi sıçanlarla karsılastırıldıklarında istatistiksel olarak düsük bulunmustur.Sonuç olarak; diosgenin ve TDHC’nin ABCG5 genini uyarmaları, istatistiksel olarak anlamlı önemli bulunurken, TDHC ise ABCG8 geninde inhibisyona neden olmustur. Dolayısıyla bu genlerin uyarılmaları, diosgenin ve TDHC ile düzenlenerek safra kolesterol sekresyonu kontrol altına alınabilir.SummaryThe aim of study is to induce ABCG5 and ABCG8 which are the genes, obtain biliary cholesterol secretion in hepatocyte canalicular membrane, by diosgenin and TDHC. The levels of total cholesterol, HDL-cholesterol, triglyceride, total bilirubin, ALP and GGT were determined in sera, livers and biles samples in order to indicate the effects of diosgenin and TDHC on bile and cholesterol metabolisms. Diosgenin, a plant sterol, leading an increase in biliary cholesterol and TDHC, a bile acid analogue, make an increase in lipid and lizozomal materials into bile. Four groups were formed and separated as control, diosgenin, TDHC and lastly the group, recived, diosgenin and TDHC in combination. The mRNA levels, belon to genes, were determined by Real- Time PCR, on the other hand, the biochemical diagnosis parameters were processed inautoanalyser via commercial kits.In diosgenin group (rats), the means of the level concerning ABCG5 gene of liver (p_0,01), serum cholesterol (p_0,003), triglyceride (p_0,010), HDL-cholesterol (p_0,003), GGT (p_0,003) and biliary cholesterol (p_0,003) and triglyceride (p_0,011) and GGT (p_0,001) in liver homogenisate were significantly higher than those in control group. However, in the same diosgenin group, the means of the levels, belonging to serum triglyceride (p_0,08) and HDL-cholesterol (p_0,08) were significantly higher and biliary total cholesterol (p_0,032) was significantly lower compared to the group that was received diosgenin and TDHC in combination.In TDHC group (rats), the means of the levels concerning ABCG5 gene of liver (p_0,01), serum ALP (p_0,001) and GGT (p_0,038) were significantly higher than those in control group. On the other hand, in the same TDHC group, the means of the levels, belonging to ABCG8 gene of liver (p_0,015) and serum triglyceride (p_0,014) were significantly lower compared to control group. However, the means of the leves concerning serum HDL-cholesterol (p_0,004) and ALP (p_0,009), biliary ALP (p_0,008) and ALP in liver homogenisate (p_0,026) were significantly higher than those in the group, received diosgenin and TDHC in combination. In the same TDHC group, the means of the levels, belonging to serum cholesterol (p_0,009), total bilirubin (p_0,003), triglyceride (p_0,030) and biliary cholesterol (p_0,008) and GGT (p_0,001) in liver homogenisate were significantly lower than those in the group, received diosgenin and TDHC in combination.Eventually, the induction of ABCG5 gene by diosgenin and TDHC was found statistically significant but TDHC led to an inhibition in ABCG8 gene. Therefore, biliary cholesterol secretion might be controlled by inducing these genes via diosgenin and TDHC.
  • No Thumbnail Available
    Item
    Sıçanlarda safra kolesterol sekresyonunu kontrol eden ABCG5 ve ABCG8 genlerinin diosgenin ve taurodehidrokolik asit ile uyarılması
    (Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2006) Hişmioğulları, Adnan Adil; Sel, Tevhide
    Sıçanlarda safra kolesterol sekresyonunu kontrol eden ABCG5 ve ABCG8 genlerinin diosgenin ve taurodehidrokolik asit ile uyarılması Bu çalışmanın amacı; hepatosit kanalikuler membranında safra kolesterol sekresyonunu sağladıkları gösterilen ABCG5 ve ABCG8 genlerini diosgenin ve TDHC ile uyararak, bu genlere ait mRNA düzeylerindeki değişimleri ortaya koymaktır. Diosgenin ve TDHC'in safra ve kolesterol metabolizmaları üzerindeki etkilerini anlamak için total kolesterol, HDL-kolesterol, trigliserid, total bilirubin, ALP ve GGT miktarları serum, karaciğer ve safrada ölçüldü. Bir bitki sterolü olan diosgenin, safra kolesterolünde artışa neden olurken, hidrofilik bir safra asit analoğu olan TDHC ise, safradaki lipid ve lizozomal materyallerde artışa neden olur. Kontrol, diosgenin, TDHC ve diosgenin ile TDHC'nin birlikte verildiği grup olmak üzere toplam 4 grup oluşturuldu. Genlere ait mRNA düzeyleri Real-Time PCR ile biyokimyasal teşhis parametreleri ise, ticari kitler ile otoanalizörde yapıldı. Diosgenin verilen sıçanlarda; karaciğer ABCG5 geni (pâ ¤0,01), serum kolesterol (pâ ¤0,003), trigliserid (pâ ¤0,010), HDL-kolesterol (pâ ¤0,003) ve GGT (pâ ¤0,003) düzeyleri ile safra kolesterol (pâ ¤0,003), karaciğer homojenizatında trigliserid (pâ ¤0,011) ve GGT (pâ ¤0,001) düzeylerine ait ortalamalar, kontrol sıçanlarıyla karşılaştırıldıklarında istatistiksel olarak yüksek bulunmuştur. Yine aynı sıçanlara ait serum trigliserid (pâ ¤0,008) ve HDL-kolesterol (pâ ¤0,008) düzeylerinin ortalamaları, diosgenin ile TDHC'nin birlikte verildiği sıçanlarla karşılaştırıldığında, istatistiksel olarak yüksek iken safra total bilirubin (pâ ¤0,032) düzeylerinin ortalaması ise, istatistiksel olarak düşük bulunmuştur. TDHC verilen sıçanlarda; karaciğer ABCG5 geni (pâ ¤0,01), serum ALP (pâ ¤0,001) ve GGT (pâ ¤0,038) düzeylerinin ortalamaları, kontrol sıçanlarıyla karşılaştırıldıklarında istatistiksel olarak yüksek bulunmuştur. Buna karşılık aynı sıçanlarda, karaciğer ABCG8 geni (pâ ¤0,015) ve serum trigliserid (pâ ¤0,014) düzeylerinin ortalamaları, yine kontrol sıçanlarla karşılaştırıldığında istatistiksel olarak düşük bulunmuştur. Serum HDL-kolesterol (pâ ¤0,004) ve ALP (pâ ¤0,009), safra ALP (pâ ¤0,008) ve karaciğer homojenizatlarındaki ALP (pâ ¤0,026) düzeylerinin ortalamaları ise diosgenin ile TDHC'nin birlikte verildiği sıçanlarla karşılaştırıldıklarında istatistiksel olarak yüksek bulunmuştur. Buna karşılık aynı sıçanlarda serum kolesterol (pâ ¤0,009), total bilirubin (pâ ¤0,003), trigliserid (pâ ¤0,030) ile safra kolesterol (pâ ¤0,008) ve karaciğer homojenizatlarındaki GGT (pâ ¤0,001) düzeylerinin ortalamaları, diosgenin ile TDHC'nin birlikte verildiği sıçanlarla karşılaştırıldıklarında istatistiksel olarak düşük bulunmuştur. Sonuç olarak; diosgenin ve TDHC'nin ABCG5 genini uyarmaları, istatistiksel olarak anlamlı önemli bulunurken, TDHC ise ABCG8 geninde inhibisyona neden olmuştur. Dolayısıyla bu genlerin uyarılmaları, diosgenin ve TDHC ile düzenlenerek safra kolesterol sekresyonu kontrol altına alınabilir.AbstractThe expression of ABCG5 and ABCG8 genes that control bile cholesterol secretion by diosgenin and taurodehyrocholic acid in rats. The aim of study is to induce ABCG5 and ABCG8 which are the genes, obtain biliary cholesterol secretion in hepatocyte canalicular membrane, by diosgenin and TDHC. The levels of total cholesterol, HDL-cholesterol, triglyceride, total bilirubin, ALP and GGT were determined in sera, livers and biles samples in order to indicate the effects of diosgenin and TDHC on bile and cholesterol metabolisms. Diosgenin, a plant sterol, leading an increase in biliary cholesterol and TDHC, a bile acid analogue, make an increase in lipid and lizozomal materials into bile. Four groups were formed and separated as control, diosgenin, TDHC and lastly the group, recived, diosgenin and TDHC in combination. The mRNA levels, belon to genes, were determined by Real- Time PCR, on the other hand, the biochemical diagnosis parameters were processed in autoanalyser via commercial kits. In diosgenin group (rats), the means of the level concerning ABCG5 gene of liver (pâ ¤0,01), serum cholesterol (pâ ¤0,003), triglyceride (pâ ¤0,010), HDL-cholesterol (pâ ¤0,003), GGT (pâ ¤0,003) and biliary cholesterol (pâ ¤0,003) and triglyceride (pâ ¤0,011) and GGT (pâ ¤0,001) in liver homogenisate were significantly higher than those in control group. However, in the same diosgenin group, the means of the levels, belonging to serum triglyceride (pâ ¤0,08) and HDL-cholesterol (pâ ¤0,08) were significantly higher and biliary total cholesterol (pâ ¤0,032) was significantly lower compared to the group that was received diosgenin and TDHC in combination. In TDHC group (rats), the means of the levels concerning ABCG5 gene of liver (pâ ¤0,01), serum ALP (pâ ¤0,001) and GGT (pâ ¤0,038) were significantly higher than those in control group. On the other hand, in the same TDHC group, the means of the levels, belonging to ABCG8 gene of liver (pâ ¤0,015) and serum triglyceride (pâ ¤0,014) were significantly lower compared to control group. However, the means of the leves concerning serum HDL-cholesterol (pâ ¤0,004) and ALP (pâ ¤0,009), biliary ALP (pâ ¤0,008) and ALP in liver homogenisate (pâ ¤0,026) were significantly higher than those in the group, received diosgenin and TDHC in combination. In the same TDHC group, the means of the levels, belonging to serum cholesterol (pâ ¤0,009), total bilirubin (pâ ¤0,003), triglyceride (pâ ¤0,030) and biliary cholesterol (pâ ¤0,008) and GGT (pâ ¤0,001) in liver homogenisate were significantly lower than those in the group, received diosgenin and TDHC in combination. Eventually, the induction of ABCG5 gene by diosgenin and TDHC was found statistically significant but TDHC led to an inhibition in ABCG8 gene. Therefore, biliary cholesterol secretion might be controlled by inducing these genes via diosgenin and TDHC.
  • No Thumbnail Available
    Item
    The effect of dietary supplementation of natural antioxidants and coated calcium butyrate on carcass traits, serum biochemical parameters, lipid peroxidation in meat and intestinal histomorphology in broilers
    (Ankara Üniversitesi, 2021-06-30) Gümüş, Erinç; Küçükersan, Seher; Bayraktaroğlu, Alev Gürol; Sel, Tevhide; Veteriner Fakültesi
    The aim of this study was to investigate the effects of vitamin E, grape seed extract and green tea extract with or without supplementation of coated calcium butyrate in broilers based on carcass traits, some biochemical parameters, intestinal histomorphology, and lipid peroxidation in meat. Two hundred fifty-two one-day-old broiler chicks were divided into nine groups, one control and eight experimental. Control group fed only a basal diet (control). The experimental groups' diets contained feed additives as; coated calcium butyrate (CCB), vitamin E (VitE), grape seed extract (GSE), green tea extract (GTE), a combination of vitamin E with coated calcium butyrate (VitE+CCB), grape seed extract with coated calcium butyrate (GSE+CCB), green tea extract with coated calcium butyrate (GTE+CCB), and a combination of grape seed extract, green tea extract, and coated calcium butyrate (GSE+GTE+CCB) respectively. According to the study results; no significant differences were observed in gut histomorphology and serum biochemical parameters. The broilers fed with GSE and GTE with/without CCB had significantly higher hot carcass yield than control, VitE, and VitE+CCB. Furthermore, all groups showed significantly lesser lipid peroxidation in meat than control; however, the VitE group had the lowest malondialdehyde (MDA) levels. It can be concluded that the combination of CCB with natural antioxidants could be used to improve carcass traits and meat antioxidant capacity in broilers.