Browsing by Author "Kavas, Mustafa Volkan"

Now showing 1 - 3 of 3
  • No Thumbnail Available
    Item
  • No Thumbnail Available
    Item
    ''Ölüm ve ölmekte olan hastaya yaklaşım'' konusundaki etik eğitiminde anlatısal uygulamaların etkililiği
    (Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2008) Kavas, Mustafa Volkan; Oğuz, Neyyire Yasemin
    Bu tez ile, Türkiye biyoetik çevrelerine anlatısallık kuramı ve anlatısal etik yaklaşımının tanıtılması ve tıp etiği eğitiminin, ?ölüm ve ölümcül hastaya yaklaşım? konusunda planlanan bölümünün verilmesinde anlatısal yöntemlerin etkililiğini sorgulamak hedeflenmiştir. Çalışmanın ilk bölümünde kapsamlı ve derleyici bir kuramsal inceleme yapılmıştır. İkinci bölümde ise, ilgili eğitim ile öngörülen bilgi, beceri ve tutumların oluşturulmasında anlatısal yöntemlerin, öteki yöntemlerle etkililik açısından karşılaştırıldığı bir araştırmanın raporu sunulmuştur. Burada amaç, belirli bir bağlamda da olsa anlatısal yöntemlerin tıp etiği eğitimdeki yerine dair somut ve genellebilir veriler elde etmektir. Bunun yanı sıra, ikincil bir amaç olarak, ?ölüm ve ölümcül hastaya yaklaşım? konusunda ele alınan eğitim yöntemlerinin hangi açılardan başarılı ya da başarısız olduğunu saptanmaya çalışılmıştır Araştırma çerçevesinde, ?ölüm ve ölümcül hastaya yaklaşım? konusunda tıp fakültesi lisans düzeyi öğrencilerinden oluşan küçük gruplara farklı yöntemler ile etik eğitimi verilmiştir. Çalışmaya 2007 yılı bahar döneminde, Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi'ndeki eğitimlerine devam eden 3., 4., 5. ve 6. sınıf öğrencileri dahil edilmişlerdir. Başvuran gönüllü öğrenciler, rasgelleme yöntemi ile eğitim verilecek üç gruba ayrılmışlardır. Buna göre, birinci grup ?roloynama? yöntemi ile, ikinci grup ?seminer oturumları? yöntemi ile, üçüncü grup ise ?anlatısal yöntemler? ile seçilen konuda hazırlanmış bir tıp etiği eğitimi programına katılmışlardır. Dördüncü gruba ise, sadece bu grup için gönüllü olmak isteyen öğrenciler katılmışlardır. Bu son gruba herhangi bir eğitim verilmemiş, gruptaki öğrenciler kendi olağan tıp eğitimlerine müdahalesiz bir şekilde devam etmişlerdir (kontrol grubu). Uygulamanın öncesinde ve sonrasında, her gruptaki öğrencilerden, aldıkları eğitim ile kazandırılması öngörülen tutum değişiklerini ölçmeye yönelik hazırlanan ?tutum ölçeği?ni doldurmaları istenmiştir (ön test ve son test). Eğitimden sonra, hem süreç boyunca her bir grubun kendi içinde ne yönde değiştiği, hem de grupların birbirlerine göre farklılaşıp farklılaşmadığı, son test puanlarının hesaplanmasıyla ortaya konulmuştur. Buna göre, rol oynama ve anlatısal yöntemlerinin her ikisi de, ölçek kapsamında birer alt-ölçek olan dört boyut (?ölümcül hastalar ve yakınları ile iletişim?, ?bakım sorumluluğunu devretme?, ?ölümcül hastadan kaçınma? ve ?öz-yeterlilik algısı?) açısından eğitimle hedeflenen tutumun (daha az kaçınıcı tutum) kazandırılmasında etkilidir. Seminer yöntemi ise bu boyutlardan sadece ikisi (?bakım sorumluluğunu devretme? ve ?ölümcül hastadan kaçınma?) açısından istenen yönde tutum değişikliği yaratabilmiştir. Diğer iki boyut (?ölümcül hastalar ve yakınları ile iletişim? ve ?öz-yeterlilik algısı?) açısından grubun son test puanları göz önüne alındığında Seminer Grubu'nun hedeflenen tutum değişikliğini gerçekleştiremediği söylenebilir. Rol oynama ve anlatısal yöntemleri, açık ki, hedeflenen tutum değişikliğine ulaşmakta seminer yöntemine göre daha etkilidir. Bu sonuçlar her bir yöntemin etkililiği açısından tartışılmıştır. Anlatısal yöntemlerin, bir uygulamalı etik biçimi olan tıp etiği eğitiminde kayda değer bir etkiliğe sahip olduğu kanıtlanmıştır.AbstractThe purpose of this thesis study is to introduce narrative theory and narrative ethics approach to Turkish bioethics scholars and to question the efficacy of narrative methods in giving a structured part of ?approach to death and dying? ethics education. In the first section a comprehensive theoretical review was presented. In the second section a research study was reported in which narrative methods were compared to other methods in terms of efficacy in educating and teaching the skills and attitudes to students. The objective of the research was, whether in some certain context, to obtain specific and generalizable data about the role of narrative methods in medical ethics education. In addition to that, the secondary objective is to determine in which aspects the applied methods succeeded or failed regarding the topic of ?approach to death and dying?. Within the framework of this research, small groups of medical students were given ethics education on the topic of ?approach to death and dying?, however for each of them a different method was applied. Students from 3rd, 4th, 5th and 6th grades of Ankara University, School of Medicine were included in the study. These students, who applied voluntarily, were divided randomly into three groups. The first group attended an education program using the ?role play? method, the second group was educated by the ?seminar? method and the third group was exposed to ?narrative? methods. Students who specifically volunteered were included in the fourth group, where they were not given any education and they continued their usual medical education without any intervention (control group). Before and after the application of the education program, students from each group were asked to fill in the ?attitude scale? which was prepared to measure the changes in the attitude, foreseenas the outcome of the educational intervention (pre-test and post-test). After the educational phase, both whether the groups had showed any difference in their attitudes and if so, in which direction each single group had changed were determined by calculating their post-test points. According to these results, both role play group (Group 1) and narrative group (Group 3) showed a significantly ?less thanatophobic? attitude in all four measured dimensions: 1) communication with dying patients and their relatives, 2) turning over the responsibility of care, 3) avoiding contact with the dying patient, 4) self-competency perception. This means that role play and narrative methods are fully/most effective. However, the seminar method evoked a change in attitude only in two dimensions: turning over the responsibility of care and avoiding contact with the dying. It is obvious that role play method and narrative methods are more effective than seminar method in striving for the change of attitude towards a less thanatophobic approach to death and dying. These results were discussed in detail from the point of view of efficacy of each method/group and the reasons lying beneath them. In addition to that, this research study demonstrates/proves that narrative methods have significant efficacy in medical ethics education.
  • No Thumbnail Available
    Item
    ölüm ve ölmekte olan hastaya yaklaşım? konusundaki etik eğitiminde anlatısal uygulamaların etkililiği /
    (Sağlık Bilimleri Enstitüsü, 2008) Kavas, Mustafa Volkan; Oğuz, Neyyire Yasemin; Tıp Eğitimi ve Bilişimi
    The purpose of this thesis study is to introduce narrative theory and narrative ethics approachto Turkish bioethics scholars and to question the efficacy of narrative methods in giving astructured part of ?approach to death and dying? ethics education. In the first section acomprehensive theoretical review was presented. In the second section a research study wasreported in which narrative methods were compared to other methods in terms of efficacy ineducating and teaching the skills and attitudes to students. The objective of the research was,whether in some certain context, to obtain specific and generalizable data about the role ofnarrative methods in medical ethics education. In addition to that, the secondary objective isto determine in which aspects the applied methods succeeded or failed regarding the topic of?approach to death and dying?.Within the framework of this research, small groups of medical students were given ethicseducation on the topic of ?approach to death and dying?, however for each of them adifferent method was applied. Students from 3rd, 4th, 5th and 6th grades of Ankara University,School of Medicine were included in the study. These students, who applied voluntarily,were divided randomly into three groups. The first group attended an education programusing the ?role play? method, the second group was educated by the ?seminar? method andthe third group was exposed to ?narrative? methods. Students who specifically volunteeredwere included in the fourth group, where they were not given any education and theycontinued their usual medical education without any intervention (control group). Before andafter the application of the education program, students from each group were asked to fill inthe ?attitude scale? which was prepared to measure the changes in the attitude, foreseenas theoutcome of the educational intervention (pre-test and post-test).After the educational phase, both whether the groups had showed any difference in theirattitudes and if so, in which direction each single group had changed were determined bycalculating their post-test points. According to these results, both role play group (Group 1)and narrative group (Group 3) showed a significantly ?less thanatophobic? attitude in all fourmeasured dimensions: 1) communication with dying patients and their relatives, 2) turningover the responsibility of care, 3) avoiding contact with the dying patient, 4) self-competencyperception. This means that role play and narrative methods are fully/most effective.However, the seminar method evoked a change in attitude only in two dimensions: turningover the responsibility of care and avoiding contact with the dying. It is obvious that roleplay method and narrative methods are more effective than seminar method in striving forthe change of attitude towards a less thanatophobic approach to death and dying.These results were discussed in detail from the point of view of efficacy of eachmethod/group and the reasons lying beneath them. In addition to that, this research studydemonstrates/proves that narrative methods have significant efficacy in medical ethicseducation.