Judicial Review of the EU's Informal Migration Instruments - Admissibility in the case of the EU-Tunisia MoU
No Thumbnail Available
Date
2024
Authors
Journal Title
Journal ISSN
Volume Title
Publisher
Ankara Üniversitesi
Abstract
The accountability of the EU in external migration management has become
increasingly challenging due to the widespread use of informal instruments. Since the
Amsterdam Treaty, the EU has exercised this competence mainly through readmission
agreements. However, due to the urgency of the post-2015 migration crisis, coupled
with the procedural and legal constraints of readmission agreements and the need for
flexibility, soft law sources such as the EU-Turkey Statement (2016) have been
favoured over hard law sources like readmission agreements. Judicial review of
informal instruments has only been tested in the EU-Turkey Statement, where the
CJEU dismissed the case at the admissibility stage. This article aims to assess the
potential avenues for judicial review of the EU's informal migration instruments. It
does so by examining the possible cases under EU law concerning the EU-Tunisia
Memorandum of Understanding (2023) from a procedural perspective. It concludes
that the current criteria regarding the status of applicants under action for annulment
and the difficulty of initiating national proceedings under the preliminary ruling
procedure complicate litigation before the CJEU. Therefore, there is an urgent need
to reform the procedural rules of the CJEU in light of the ever-increasing use of
informal migration instruments.
Avrupa Birliği'nin (AB) dış göç yönetimi alanındaki hukuki sorumluluğu,
informel araçların yaygın kullanımı nedeniyle giderek daha fazla sorgulanmaktadır.
Amsterdam Antlaşması’ndan itibaren AB bu alandaki yetkisini geri kabul
antlaşmaları ile kullanmaktaydı. Ancak, 2015 sonrası göç krizinin aciliyeti, geri kabul
anlaşmalarının prosedürel ve hukuki kısıtları ile esneklik ihtiyacı sebepleriyle Türkiye
ile AB arasındaki 18 Mart Mutabakatı (2016) gibi informel araçlar mevcut hukuki
kaynaklar yerine tercih edilmektedir. Bu araçların yargısal denetimi sadece Türkiye
örneğinde test edilmiştir ve ABAD kabul edilebilirlik aşamasında davayı reddetmiştir.
Bu makale, AB'nin gayri resmi göç araçlarının yargısal denetiminin olası yollarını
değerlendirmeyi amaçlamaktadır. Bu değerlendirme AB ile Tunus arasındaki
Mutabakat Zaptı (2023)’na karşı gidilebilecek yargısal yolları usuli açıdan
incelenerek yapılacaktır. İptal davası kapsamında davacıların statüsüne ve ön karar
prosedürü kapsamında ulusal dava açmaya ilişkin mevcut kriterlerin bu araçları
ABAD önünde getirmeyi zorlaştırdığı sonucuna varılmıştır. Dolayısıyla, informel
araçların kullanımındaki artış nedeniyle, ABAD’ın usul kurallarını reform etme
ihtiyacı bulunmaktadır.
Description
Keywords
AB göç hukuku, informelleşme, esnek hukuk, hukuki sorumluluk, iptal davası, EU migration law, informalisation, soft law, accountability, actions for annulment