| dc.contributor.advisor | Telatar, Ümit Fafo | |
| dc.contributor.author | Keyinci, Ceyda | |
| dc.date.accessioned | 2022-12-06T08:25:43Z | |
| dc.date.available | 2022-12-06T08:25:43Z | |
| dc.date.issued | 2017 | |
| dc.identifier.uri | http://hdl.handle.net/20.500.12575/85808 | |
| dc.description.abstract | Bu tezde Roma cumhuriyet döneminin önemli kişilerinden biri olan Marcus Tullius Cicero'nun retorik teorisini ele aldığı yapıtlarında, retoriksel akıl yürütme metodu üzerine verdiği teknikler incelenip sınıflandırılmış ve bu tekniklerin izleri Cicero'nun kaleme aldığı De Natura Deorum, De Finibus, De Divinatione, De Officiis, De Amicitia, De Senectute, Paradoxa Stoicorum, Tusculanae Disputationes ve De Fato adlı yapıtlarında sürülmüştür. Cicero, retorik teorisini ele aldığı yapıtlarında retoriksel akıl yürütme tekniklerini işlerken retorik sanatının kendi zamanına kadar gelen geleneksel bölümlemesini temel almıştır. Retoriğin içinde mantığa ve akıl yürütme tekniklerine oldukça önem veren Cicero, bu bölümlemenin içinde işlediği inductio ve ratiocinatioda Aristoteles'in ve Stoacıların etkisini de gösteren bir model ortaya koymuştur. Cicero'nun felsefe içerikli yapıtlarında teoride ortaya çıkan modeli ne kadar takip ettiğini bulmak için yaptığımız inceleme sonucunda Cicero'nun, retorikte ortaya koyduğundan farklı bir modelden yararlandığı ortaya çıkmıştır. Teoride var olan modelin pratikte başka biçimlerde karşımıza çıkması, Cicero'nun felsefe içerikli konuları tartışırken kendine has bir anlatım biçemi yarattığını söyleyebilmemize imkan tanımıştır. Aynı zamanda felsefe içerikli yapıtlarında geliştirdiği retorik temelli bu anlatım biçemi, Cicero'nun hatip kimliğini bir yana bırakmadığını da bizlere kanıtlamıştır. | tr_TR |
| dc.language.iso | tr | tr_TR |
| dc.publisher | Sosyal Bilimler Enstitüsü | tr_TR |
| dc.subject | Marcus Tullius Cicero | tr_TR |
| dc.subject | akıl yürütme teknikleri | tr_TR |
| dc.title | Marcus Tullius Cicero'nun felsefi yapıtlarında kullandığı akıl yürütme teknikleri | tr_TR |
| dc.title.alternative | Marcus Tullius Cicero's reasoning techniques in his philosophical treatises | tr_TR |
| dc.type | doctoralThesis | tr_TR |
| dc.contributor.department | Other | tr_TR |
| dc.description.ozet | In this dissertation one of the key figures of the Roman Republic, Marcus Tullius Cicero's rhetorical reasoning techniques in his rhetorical works are examined and classified then these techniques are traced in his philosophical works namely De Natura Deorum, De Finibus, De Divinatione, De Officiis, De Amicitia, De Senectute, Paradoxa Stoicorum, Tusculanae Disputationes and De Fato. Cicero used the traditional classification of the Art of Rhetoric that came until his time while discussing his rhetorical reasoning techniques inductio and ratiocinatio in his rhetorical treatises and puts forward a model that shows influences of Aristotle and Stoics. When we turned our investigation from his rhetorical works to philosophical ones and attempted to trace the model which came out of our investigation, it is found that Cicero practiced a different model in his philosophical treatises. His practical model, being different from theoretical one made it possible for us to say that Cicero shaped a peculiar phraseology while discussing philosophical matters. This rhetorical based phraseology he benefitted in his philosophical works not only represents Cicero's method while constructing, refutating or disproving a philosophical argument. also indicates that Cicero did not put his rhetorican identity aside. | tr_TR |
