Diabetik rat mesanelerinde ?1-adrenerjik reseptör subtiplerinin yoğunluğu ve/veya duyarlılığındaki olası değişiklikler ve detrusor kontraktil yanıtlarına etkisi

Abstract

?1a-AR ve ?1d-AR subtiplerinin mesane çıkım obstüksiyonunda dağılımlarının farklı olduğu gösterilmiştir. Ancak obstrüksiyon olmaksızın, diyabetik sistopati gelişmiş mesanelerde bu reseptörlerle ilgili ne tür değişiklikler oluştuğu konusunda çalışmalar bulunmamaktadır. Bu çalışmada, diabetin yol açtığı patolojik süreçte mesanede ?1-AR subtiplerinin sayı yada duyarlılığının olası değişimini tespit etmek (RT-PCR teknolojisi kullanarak), bunu in vitro çalışmalar ile değerlendirmek amaçlanmıştır.Çalışmamızda, diyabet İV enjeksiyonla verilen STZ ile oluşturulmuştur. Diyabet ve kontrol olarak iki gruba ayrılan sıçanların mesanelerinden hazırlanan dokularde KCl, ATP ve EFS kullanılarak kontraktil yanıtlar elde edilmiştir. EFS yanıtları, organ banyosuna konulan, PPADS (non-selektif P2 antagonisti), Atropin (kolinerjik antagonist) ve ?1a-AR antagonisti 5MU, ?1d-AR antagonisti BMY-7378 ve en son olarak ?1b-AR antagonisti olan CED ile inkübasyonunu takiben tekrarlanmıştır. Daha sonra her iki grupta mesane ?1-AR subtiplerinin mRNA ekspresyonlarına bakılmıştır.Kontrol ve diyabetik hayvanların kan şekeri değerleri, vücut ağırlıkları ve mesane ağırlıkları anlamlı olarak farklı bulunmuştur. Bu değerler sırasıyla; kan şekerleri için 88,4±9,9 ve 346,2±22,7 mg/dL; vücut ağırlıkları için 347,3±26 ve 247,2±32,2 g; mesane ağırlıkları için 129,3±14,2 ve 235,5±47,7 mg'dır (p<0,01). Mesane dokularinde ATP (10-3 M) ve KCl (120 mM) ile elde edilen tek doz kontraktil yanıtlar değerlendirildiğinde gruplar arasında fark bulunmamıştır (p>0,05). ATP yanıtlarında diyabetik grupta anlamlı olmayan bir azalma bulunmaktadır. Kontrol grubunda, yalnız PPADS ve Atropin varlığında alınan EFS (0,5-32 Hz) yanıtları ile ilave olarak ?1-AR subtip antagonistleri 5MU, BMY-7378 ve CED ile inkubasyon sonrası alınan EFS yanıtları arasında fark bulunmamaktadır (p>0,05). Aynı protokol diyabetik grupta tekrarlanmış ve yine anlamlı fark gözlenmemiştir. Kontrol ve diyabetik gruplar arasında EFS yanıtları yalnız 0,5-2 Hz dozlarında farklılık gösterirken, diğer dozlarında ve PPADS+Atropin varlığında fark bulunmamıştır. ?1a ve ?1d-AR subtip antagonistleri 5MU, BMY-7378 ile inkubasyon sonrası alınan EFS yanıtları (PPADS+Atropin varlığında) diyabetik grupta anlamlı derecede azalmış (p<0,05), CED (2 ve 4 Hz hariç) ile değişiklik gözlenmemiştir. Diyabetik hayvanlarda ?1a ve ?1d-AR mRNA ekspresyonları anlamlı olarak azalmıştır (% değişim ?1a-AR için, kontrolde %100, diyabette %70,57±2,87; ?1d-AR için, kontrolde %100, diyabette %75,9±5,3, p<0,05). ?1b-AR mRNA ekspresyonu değişmemiştir (kontrolde %100, diyabette %105,8±6,4, p>0,05).Sonuçlarımız, diyabette gelişen sistopatik süreçte, ?1-AR subtiplerinden ?1a ve ?1d-AR'lerin rollerinin olabileceğini düşündürmektedir. Fizyolojik ya da fizyopatolojik durumların birlikteliğinde gelişen mesane disfonksiyonlarında, medikal tedavilerin şekillenmesi için, bu otonomik değişikliklere yönelik daha aydınlatıcı çalışmaların planlanması gereklidir.