Vergi hukukunda karineler
Özet
ÖZETKarine, varlığı bilinen olumlu veya olumsuz bir olaydan diğer bir olumlu veya olumsuz bir olayın, bir hukuksal durumun varlığı veya yokluğu sonucunun çıkarılmasına olanak veren bir kural olarak tanımlanır. Karine, varsayılan bir olgunun gerçek olma olasılığına dayanır.Karineler, esas olarak kaynaklarına göre, yasal karineler ve fiili karineler olmak üzere ikiye ayrılır. Yasal karineler varlıklarını yasalardan, fiili karineler ise genel tecrübe kurallarından alırlar. Bir karine ile gerçek olduğu kabul edilen bir olgunun var olup olmadığı, akıl ve hukuk açısından sorgulanabilir. Yasal karine oluşturan yasa koyucu, aklın belli olgulardan çıkarımlarda bulunma sürecini kontrol etmek amacı güder. Aklın etkisiyle oluşan karineler fiili karine; bu aklın yasa ile kontrol edilmesiyle ortaya çıkan karine ise yasal karinedir. Bu kontrolün mutlak olduğu yasal karineler, kesin karineler; kontrolün takdiri olduğu karineler ise adi karinelerdir. Karineyi içeren normun bir usul hukuku normu mu yoksa maddi hukuk normu mu olabileceği tartışma konusu olmuş bir husustur. Karine, ispat, ispat yükü ve delil bakımından şekli kurallar ve dolayısıyla da usul hukuku içerisinde anlam ifade eder. Ancak karinenin sonucu olan olay, bazı durumlarda da vergiyi doğuran olay olarak ortaya çıkabilir. Bu durumda, karine içeren bir normun, maddi hukuk normu olabileceği de kabul edilebilir. Türk vergi hukukunda karineler esas olarak Vergi Usul Kanunu, Gelir Vergisi Kanunu, Kurumlar Vergisi Kanunu, Katma Değer Vergisi Kanunu, 6183 sayılı Kanun’da görülmektedir. Anayasa’nın 38’inci maddesinde ve AİHS’nin 6’ncı maddesinde yer alan suçsuzluk karinesi vergi hukuku bakımından da geçerlidir. Ayrıca yargı kararlarında fiili karinelerden de yararlanılmaktadır. SUMMARYPresumption is a process of reasoning by which something not already deemed proved. Presumptio juris means a presumption of fact made by law; presumptio hominis means a presumption of fact made by man. Where we have the control of logic we have a presumptio juris. In the presumptio juris legal reasoning controls the process. Where the control is conditional we have a rebuttable presumptio juris. Where the control is absolute we have an irrebuttable presumption.Presumptions are a part of the law of evidence; but also a part of the substantive law. One thing is certain: Presumptions cannot be part of the substantive law, if by them something is deemed proved. In the scope of Turkish tax law, presumptions are used in Tax Procedure Code, Income Tax Code, Corporation Tax Code, Value Added Tax Code and Code No. 6183. Also presumption of innocence is applicable which is regulated in the Constitution Article 38 and in Article 6 of European Convention of Human Rights.Also, presumptio hominis are used in verdicts of tax courts.