| dc.description.abstract | Bu çalışmada, devletin cezalandırma yetkisinden vazgeçtiği hallerden biri olarak af kurumu incelenmiştir. İlk bölümde affa ilişkin temel bilgilerin verilmesinin ardından, diğer iki bölümde genel ve özel af üzerinde durulmuş; bu kurumların hukuki nitelikleri, yapım usulleri ve sonuçları açıklanmıştır. Bu sırada affın, özellikle genel affın, diğer ceza hukuku kurumları üzerindeki sonuçlarının çoğunun, kapsamlı birer çalışmayı gerektiren meseleler olduğu tespit edilmiştir. Ayrıca suç ve ceza kadar eski olmakla birlikte, pozitif hukukta sadece ana hatlarıyla düzenlenmiş olan affın bu eksikliğini gidermeye yönelik önerilerimize de yer verilmiştir. Çalışmanın tümü bakımından varılan en temel sonuç, affın mümkün olduğu ölçüde nadir kullanılması gerektiğidir. Zira toplumsal barışı sağlamaya yönelik olması gereken bu kurumun, genellikle asıl amacından uzaklaştığı görüşüne, her şeyden önce tarihsel gerçekler kaynaklık etmektedir. Af, siyasi amaçlara alet edilmeksizin, gerçekten toplum yaşamının zorunlu kıldığı durumlarda, belli suçlara ilişkin olarak ve mümkün olduğu ölçüde bireyselleştirilerek kullanıldığında ancak kendisinden beklenen amaçlara hizmet edebilir. Bu nedenle yasama organınca yapılacak genel ve özel aflar yerine, yine cezalandırma ilişkisini kesen; fakat buna layık olanla olmayanın ayrımının daha sağlıklı yapılabildiği, özellikle yargı organlarınca kullanılabilen diğer hukuki vasıtaların tercih edilmesi önemlidir. AbstractIn this study, the institutions of amnesty and pardon are examined, as two of the situations in which the State abandons its power to punish. In the first chapter, basic historical and legal information on amnesty and pardon is given. In the following two chapters amnesty and pardon are examined with respect to their legal natures, granting procedures and consequences. In these chapters, it is assessed that, most of the effects of amnesty and pardon, and especially of amnesty, on the other institutions of criminal law constitute issues requiring further comprehensive study. In addition to that, our proposals for the amelioration of the flawed positive law which provides only a general framework regarding amnesty and pardon, that are two institutions dating back to the emergence of crime and punishment, could be found in these chapters. The main conclusion of our study is that amnesty and pardon should be used only exceptionally to the extent possible. As a matter of fact, the view that the granting of these two institutions generally diverge from its fundamental purpose of maintaining social peace, finds its basis in the historical verities. Amnesty and pardon, if granted only in relation to crimes stipulated by law and through an individualization process to the extent possible, without being used as a tool for the realization of political aims, could serve for its purpose. | |
