Yılmaz, Sibel2021-09-092021-09-092019-12-22https://doi.org/10.33629/auhfd.663192http://hdl.handle.net/20.500.12575/74567Türkiye, özellikle doğusundaki komşu ülkelerin siyasi koşullarından ötürü, her zaman sığınma alan bir ülke olmuştur. Şu anda, kendi topraklarında 3,5 milyondan fazla Suriyeli ile mülteciler için başlıca sığınma ülkesi olan Türkiye'de, bu mültecilere uluslararası koruma sağlanması hayati önem taşımaktadır. İç hukukta ikincil nitelikte bir koruma mekanizması olan Anayasa Mahkemesi’ne bireysel başvuru, bu bağlamda kritik bir öneme sahip olabilir. Yasal düzenlemelerin yanı sıra, özellikle bu mekanizma ile mültecilere de uygulanabilecek anayasal haklar gerçekleştirilebilir. Bu çerçevede, bu makalenin iki amacı vardır: İlk amaç, Anayasa Mahkemesi’nin içtihadında yerini alan geri göndermeme ilkesi ile bağlantılı olarak mülteci korumasını ele almaktır. Bu kapsamda, makale Anayasanın 17’nci maddesine göre (“kişinin dokunulmazlığı, maddî ve manevî varlığı”) verilen tedbir kararları ile 17’nci madde, 19’uncu madde (“kişi hürriyeti ve güvenliği) ve 40’ıncı maddesine (temel hak ve hürriyetlerin korunması”) göre verilen nihai bireysel başvuru kararlarını incelemektedir. Bu incelemeye paralel olarak makalenin ikinci amacı, Türk sığınma sistemi uygulamasındaki, özellikle bu kararlarda belirtilen, eksikliklerini ortaya koymaktır.enTürk Anayasa MahkemesiBireysel başvuru kararlarıArticle683707752