Çerçioğlu, Emine Ceren2022-01-192022-01-192019http://dx.doi.org/10.33171/dtcfjournal.2019.59.2.12http://hdl.handle.net/20.500.12575/77155Ortaçağda şövalyelik çoğu Batı toplumunda olduğu gibi İspanyol toplumunda da büyük önem taşımaktaydı. Hristiyanlığın koruyucusu ve savunucusu, aynı zamanda adil, cesur, erdemli ve iyi bir savaşçı olan şövalyenin özellikle 15. ve 16. yüzyıllarda eserlere konu olması şaşırtıcı değildir, zira modernleşen yeni dünya düzeninde şövalye artık nostaljik bir suretten başka bir şey değildir. Llull'un 13. yüzyılda kaleme aldığı Libro de la Orden de Caballería adlı eseri şövalyeliğin esaslarını anlatmasıyla edebiyat tarihi açısından büyük önem taşımaktadır. Okuru, bu eserde belirtilen vasıflara sahip alışılmış şövalyeden uzaklaştıran ve hikâyesiyle hem eleştiren hem güldüren Don Quijote ise karikatürize edilmiş bir şövalyedir. Llull'un saydığı özelliklerin aksine Cervantes'in geliştirdiği şövalye figürü esasen oldukça sıradan bir yapıya sahiptir. Bu çalışmada, Llull'un şövalyelik ile ilgili tanımları ve belirttiği özellikleri ile Don Quijote üzerinden Şövalye ve Şövalye Romanları ile ilgili bilgiler sunulmakta ve bunlar örneklerle desteklenmekte ve ideal şövalyenin hangi roman kahramanı olduğu tartışılmaktadır.trRamón LlullDon QuijoteŞövalyeTirant lo BlancAmadís de GaulaArticle5902