Pigir, Eren2021-09-202021-09-202021-05-31https://doi.org/10.33227/auifd.769023http://hdl.handle.net/20.500.12575/74744Yedi kıraat ekolü, İbn Mucāhid’in (ö.324/936) kıraatleri yedi ile sınırlamasıyla vücut bulmuştur. Bu ekol daha çok Endülüslü alimlerin kaleme aldığı eserlerle ön planda olmuştur. Endülüs’ün kıraat birikimini yansıtan temel eserlerin başında ise Ebū ʿAmr ed-Dānī’nin (ö.444/1053) et-Teysīr fī’l-Kırāʾāti’s-Sebʿ adlı eseri gelmektedir. El-Ḳāsım b. Fīrruh eş-Şāṭıbī (ö.590/1194) bu eseri Ḥirzu’l-Emānī ve Vechu’t-Tehānī adıyla nazma dökmüştür. Bu çalışmamızda Ḥirzu’l-Emānī’nin yöntem tahlilinden ziyade kıraat tarihindeki serencamına odaklanılmıştır. Bu bağlamda makalede, Hirzu’l-Emānī’nin tarih boyunca kıraat tedrisatında tercih edilmesinin temel nedenleri tespit edilmiş ve 19. asırdan itibaren ülkemizde kıraat tedrisatında niçin okutulmadığının cevabı aranmıştır. Böylece Türkiye’deki mevcut kıraat eğitiminin verimliliğinin sorgulanması amaçlanmıştır.trḲırāʾātTedrisatManzum EserArticle621251268