Somuncu, MehmetÖncü, Merve Altundal2022-09-012022-09-012015http://hdl.handle.net/20.500.12575/83566İkinci Dünya savaşından sonra harabeye dönmüş kentleri ayağa kaldırmak için geliştirilen kentsel dönüşüm yöntemleri, 1980'den itibaren değişen ekonomik koşullar bağlamında Türkiye'de de etkili bir şekilde kullanılmaya başlanmıştır. Metropollerde sürekli artan nüfus, kentlerin yeniden yapılanmasını ve planlı kentleşmeyi mecbur kılmıştır. Kentsel dönüşümle ilgili literatür ağırlıklı olarak sermayenin mekânı şekillendirdiği anlayışıyla yola çıkmıştır. Dolayısıyla kentsel dönüşüm katılımcılık, rantın haksız dağılımı, gecekonduluların yerinden edilişi vb. başlıklar altında ele alınmıştır. Bu çalışma ise kentsel dönüşümün sadece mekânda fiziksel bir değişiklik olarak anlaşılmasından ve mekânı kullanan insanların ranttan pay alıp alamadığından öteye geçmeyi hedeflemiştir. Bu bağlamda DVKDP ile oluşturulan kentsel kamusal mekânın oluşum sürecini kuramsal olarak açıklayan, projede görev alan ve kullanan insanların aynı mekânı nasıl algıladıkları, üst ölçekte ne ile ilişkilendirdikleri ile bu mekânı nasıl yorumladıklarını anlamak amaçlanmaktadır. Araştırmacının dünya görüşü, olay ve olgulara karşı pasif bir duruşu onaylamadığından nitel araştırma yöntemleri kullanılmıştır. Üç farklı örneklem grubu oluşturularak, toplam 15 kişi ile görüşme yapılmıştır. Elde edilen bulgular betimsel analiz yoluyla analiz edilmiştir. Dikmen Vadisi kentsel yeşil alanı herkesçe farklı anlamlandırılmaktadır. Araştırmanın bulgularına göre Dikmen Vadisi neoliberal politikalar ve bağlamında yorumlanmış, yeşil alanın pasifliği vurgulanmış ve aynı zamanda Türkiye için öncü bir proje olarak kabul edilmiştir.trDikmen vadisiDış mekanKentsel değişimmasterThesis