Browsing by Author "BATMAZ, Eftal Şükrü (Tez Danışmanı)"

Now showing 1 - 3 of 3
  • No Thumbnail Available
    Item
    17. yüzyılın ilk yarısında Larende
    (Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı) BATMAZ, Eftal Şükrü (Tez Danışmanı); KAYNAKCI, Ahmet Gökhan (Yazar)
    Bu çalısmada, 17. yüzyılın ilk yarısında Larende'nin tarihini bütüncül bir bakısaçısıyla incelemek amaçlanmıstır. Larende'nin fiziksel, yönetsel, demografik, sosyal veekonomik tarihi, ser'iyye sicilleri ve tahrîr defterlerinden yararlanılarak ortaya koyulmayaçalısılmıstır. Ser'iyye sicillerindeki belgeler kaynak alınarak tablolar olusturulmus vedönemin bazı sosyal ve ekonomik özellikleri istatistiki veriler olarak bu tablolarayansıtılmıstır. Bu tablolardaki veriler, belgelerden somut örnekler verilerek desteklenmistir.Öncelikle bir Osmanlı sehri olarak Larende'nin fiziksel ve yönetsel özellikleriincelenmis daha sonra 16. ve 17. yüzyıllardaki demografik durumu hakkında karsılastırmalıbilgi verilmistir. Daha sonra 17. yüzyılın ilk yarısında Larende'nin soysal ve ekonomikyasantısına deginilmis, toplumsal iliskiler açısından Osmanlı insanının yasamı incelenmistir.Abstract This paper aims to study the history of Larende in the first half of the 17thcentury from a complete point of view. The physical, administrative, demographical,social and economic history of Larende is examined using the judicial records andtahrir registers. Some of the social and economical aspects of the era has beenpresented as statistical data, organized into tables which have been formed from thedocuments present in the juidical records. The data in the tables are supported byconcrete examples from the documents.The physical and administrative properties of Larende, an Ottoman city, hasbeen examined first; followed by comparative data on the city?s demographics in the16th and 17th centuries. Afterwards, the social and economical life in Larende in the17th century is studied and the life of the Ottoman citizen is examined from theviewpoint of communal relations
  • No Thumbnail Available
    Item
    17.yüzyılın ikinci yarısında Edremit kazası
    (Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Tarih Anabilim Dalı) BÜYÜKCAN, Şeyda (Yazar); BATMAZ, Eftal Şükrü (Tez Danışmanı)
    Tarihin en eski çağlarında Edremit, Büyük Mizya adı verilen bölgenin içinde yer almaktaydı. Tarih boyunca bölgede Mısır, Asur, Lidya, İran, İskender, Bergama ve Roma İmparatorluğu hakimiyet kurmuştur. Mizya bölgesi, ilk olarak, Romalılar döneminde İslam ordularının akınlarına maruz kaldı. İlk Türk akını ise Anadolu Selçuklu Devleti’ni kuran Sultan Süleyman’ın 1076 yılında Sizink ve Edincik’i almasıyla gerçekleşti. Anadolu Selçuklu Devleti’nin Moğollar’ın baskısıyla güçsüzleştiği yıllarda, Batı Anadolu’da bazı uç beyleri bağımsız hareket etmeye başladılar. Bunlardan birisi de Karesioğullarıydı. 1361 yılında Karesioğulları’nın topraklarının tamamı, Osmanlı Beyliği tarafından ele geçirildi. Osmanlı Devleti taşra teşkilatında Edremit, önce Anadolu’ya daha sonra Hüdavendigâr sancağına bağlandı. Edremit, daha sonra müstakil bir mutasarrıflık olan Karesi sancağı içinde bir kaza merkezi oldu. Osmanlı Devleti idaresinde This document has been created with a DEMO version of PDF Create Convert (http://www.equinox-software.com/products/pdf_create_convert.html) To remove this message please register. Edremit kazası, pazarının ve pek çok camilerinin bulunduğu önemli bir ortak yaşam alanıydı. Vergi gelirleri çoğunlukla tarımsal kaynaklardan alınıyordu. Arazisinde yetişen ürünlerin kalitesi ve çeşitliliği nedeniyle de pek çok ülkelerden alıcıları bulunmaktaydı. XVII. yüzyılın ikinci yarısında Edremit kazasında başta zeytin olmak üzere üzüm, pamuk, buğday, arpa, susam, nar, incir gibi çok çeşitli ürünler yetiştirilmekteydi. Yetiştirilen bu ürünler, özellikle sefer zamanlarında, kuru üzüm, buğday ya da arpa ihtiyacını karşılaması için Girit, Midilli ve Sakız adalarına gönderilmekteydi. İncelenen 1122 numaralı şer’iyye siciline göre Edremit’te XVII. yüzyılın ikinci yarısında en sık karşılaşılan dava konuları ise sürekli sefere gidenler nedeniyle el değiştiren tımarlar, sefere gitmeyenler nedeniyle boş kalan dirliklerin bir başkasına verilmesi ya da sefere gidip de geri dönmeyenlerin arkalarında bıraktığı ailelerin miras paylaşımları ile ilgilidir. Dikkat çekici noktalardan bir diğeri ise kadınların da tıpkı erkekler gibi mahkemeye ya kendileri gelerek yada vekilleri aracılığıyla yalnızca davacı olmak için değil aynı zamanda alım-satım ve hibe işlemlerini tescil ettirmek için gidiyor olmasıdır.AbstractEdremit had taken place in the Greater Miyzia region throughout the history. The civilizations of Egypt, Assyria, Lydia, Persian, Pergammon and Roman Empire had declared their sovereignty in the region. Myzia region was under the pressure of the Islamıcs armies during the Roman times. The first Turkısh attacks began with the taking of Sizink and Edincik by Sultan Suleiman, the founder of the Anatolian Seljuk State, in 1076. During the years when the Seljuk State started to weaken in front of the Mongolian pressure, some of the border Beyliks started to take up indepented actions. One of them was the Karesioğulları. In 1361 the Osmanlı Beylik took all of their lands. Under the Ottoman rule Edremit was first affiliated to Anatolia Beylik, then later to the Hüdâvendigâr Sanjack. Edremit became a township soon became a common focal point for the people with its bazaar and mosques.The taxes were This document has been created with a DEMO version of PDF Create Convert (http://www.equinox-software.com/products/pdf_create_convert.html) To remove this message please register. primarily based on agricultural incomes. The agricultural goods with their quality and variety found a large market in the neighboring states. In the second half of the XVII. century Edremit was the ground of vine, cotton, wheat, barley, sesame, pomegranate and fig production. These products were sent to Crete, Lesbos and Samos especially during the times of war to meet the wheat and barley requirements. The most prominent issues in the Şer’iyye Sicili (Sheriah Registries) number 1122, pertaining to the second half of the XVII. century, are full of cases dealing with change of timars, and sharing of inheritances of the men who went on campaigns. However, one of the most important aspects of these registries is women’s applying to the courts either for suing or buying and selling property and registering them to their own names.
  • No Thumbnail Available
    Item
    53 NO’LU SER‘İYYE SİCİLİNE GÖRE ADANA’NIN SOSYO-EKONOMİK TARİHİ
    (ANKARA ÜNİVERSİTESİ SOSYAL BİLİMLER ENSTİTÜSÜ TARİH (YENİÇAĞ TARİHİ) ANABİLİM DALI) ERGÜL, Hatice (Yazar); BATMAZ, Eftal Şükrü (Tez Danışmanı)
    While Adana had been a Sanjak (subdivision of a province) with its status as a country estate or a household dependent on Aleppo Province until 1608, it became an Ottoman Province governed by the governors appointed by Istanbul Government from that date on. But, since Adana’s social structure made of nomadic tribes has not changed until 1865, it has usually been governed by the tax collectors beside the governors. Severe conflicts were experienced among the local notables or chief men to gain a tax collector’s status. In 1823, the town had 52 living quarters and 1,384 extraordinary tax paying households. During 1831 census, total male population of the town was 6,501. The non-Muslims, mostly Armenians, who had a population of 2,451 in 1831, according to our registry, in 1823 were living at living quarters of Hammaloglu, Ali Dede, Tasçıkan, and Eski Hamam outside of Zimmiyan Quarter as mixed with Muslims. If we examine tradesmen’s organization, we will see that the craftsmen groups such as blacksmiths, leather goods makers, packsaddle makers, were naturally most important professions due to the Çukurova (Low Plain) economy which depended on farming and animal husbandry. Adana’s position on an international trade route influenced trade activities, and commercial buildings were built in the town and caravansarays were built on roads. In 1695, Adana was one of the regions where country estates were establihed. If we examine the identities of the estate owners, we will see that most of them were government officials of military or the ulama classes. If we examine the registry of yearly expenses, we will see that a lot of government officials illegally profited under various titles from the money collected from the people.